موز پس از برنج، گندم و ذرت از محصولات غذایی پیشرو در جهان است. تقریباً نود درصد تولید در مناطق تولید به ویژه در کشورهای آفریقا، آمریکای لاتین و آسیا مصرف می شود.
در مناطق خاصی، موز کیلویی امروز اولین غذای جامد است که به نوزادان داده می شود. در طول فرآیند رسیدن، تغییرات بافتی و رنگی قابل توجهی را تجربه می کند که به نوبه خود بر کیفیت خوردن میوه تأثیر می گذارد.
در آسام، اگرچه از موز به طور گسترده استفاده شده است، پوست آن هنوز مورد استفاده قرار نمی گیرد. آرد پوست موز مانند همتای خود در آرد پالپ می تواند به طور بالقوه در محصولات جدید با ترکیب استاندارد برای مصارف مختلف صنعتی و خانگی استفاده شود.
پوست و پالپ موز نیز به عنوان منبع قوی مواد خام برای توسعه گیاه پزشکی و حتی داروهای آلوپاتیک ثبت شده است. محصولات عظیم صنایع غذایی موز با بازیافت ضایعات کشاورزی منبع عالی مواد خام برای سایر صنایع هستند.
این از از دست رفتن زیست توده استفاده نشده جلوگیری می کند و به نفی مسائل زیست محیطی کمک می کند. دستور العمل های مبتنی بر موز بخشی جدایی ناپذیر از غذاهای آسامی و تنوع فرهنگی غذایی آن بوده است.
ایالتی که قبایل بسیاری را در خود جای داده است، استفاده از موز و برگ های آن در آشپزی همه این اقوام بومی نشانه زیبایی از سنت های رایج غذایی است. فرصت‌های زیادی وجود دارد که می‌توان با استفاده از موز به‌عنوان پایه‌ای برای کار بر روی دستور العمل‌های جدیدتر که فرهنگ غذایی محلی این ایالت شمال شرقی آسام هند را نشان می‌دهد، کاوش کرد.
این غذاهای مبتنی بر موز می تواند به عنوان نشانه ای از فرهنگ و قومیت مردم آسامی باشد. علاوه بر این، دستور العمل های مبتنی بر موز از قدیم الایام علامت تجاری غذاهای قومی آسامی بوده است و زمان آن فرا رسیده است که آن را رایج کرده و در سراسر جهان به نفع گردشگری و اعتلای جامعه به طور کلی گسترش دهیم.
این اثر سعی کرده است کاربردهای متعدد موز و اجزای آن را در غذاهای محلی آسامی خلاصه کند و تلاشی صادقانه برای مستندسازی آن به شیوه ای علمی بوده است.
