رشد صنایع دستی بومی در بریتانیا به زودی با معرفی فرش دستباف ابریشم ترکمن از ترکیه دنبال شد، اگرچه نمونه های دست نخورده قرن شانزدهم و هفدهم تنها حدود 12 نمونه است. آنها با تار و پود کنفی، توده پشمی متوسط و ریز و گره متقارن مشخص می شوند.
زمینه معمولاً سبز است و سایه‌های رنگ‌های دیگر آنقدر زیاد است که تعداد رنگ‌ها بیشتر از فرش‌های شرقی است. طرح ها را می توان به دو گروه تقسیم کرد. در مورد اول معمولاً الگوهای انگلیسی شبیه گلدوزی معاصر، اغلب با دستگاه‌های هرالدیک و خرما هستند.
قدیمی ترین نمونه به تاریخ 1570 متعلق به ارل ورولام است. در گروه دوم، بسیاری از گره‌های قالی که در آن زمان «ترکیه کار» نامیده می‌شدند، با تقلید از طرح‌های شرقی و برای پوشاندن صندلی‌ها و چهارپایه‌ها ساخته می‌شوند.
با افزایش تقاضا برای فرش در قرن هجدهم، کارخانه‌هایی در پدینگتون، فولام و مورفیلدز در نزدیکی لندن و در اکستر و آکسمینستر در دوون تأسیس شدند. اکسمینستر تا قرن نوزدهم به خوبی روی آن کار کرد، زمانی که با کارخانه فرش ویلتون در ویلتون، ویلتشر ادغام شد، که هنوز هم کار می کند.
این صنعت تا حدود سال 1880 با ظهور مکانیزاسیون کاهش یافت و تقریباً ناپدید شد. این صنعت توسط هنرمند و شاعر انگلیسی ویلیام موریس احیا شد. بعدها در قرن نوزدهم کارخانه ای در دونگال ایرلند افتتاح شد.
در طول قرن بیستم بسیاری از قالیچه های کوچک توسط جوامع صنایع دستی گره زده شده است.آثار اسکاندیناوی با وجود تفاوت‌های ملی در رنگ و نقش، از نظر مفهومی مشابه هستند.
محصولات دست ساز فراوان شامل کف پوش، روتختی و روکش نیمکت، صندلی، چهارپایه و بالش می شود. تکنیک های قدمت وایکینگ ها (و احتمالاً توسط آنها از ترکیه وارد شده است) در فرش های سوئدی و فنلاندی به نام فرش های ریا ادامه یافته است.
گره‌کاری شامل قطعاتی است که در دو طرف پرز دارند، بسیاری از آنها به صورت متقارن روی سه تار گره می‌خورند و فرش‌های تکه‌کاری بافته و بافته شده با نوارهای در هم تنیده شده است.
طرح‌های هندسی که ریشه در هنرهای بومی دارند، رایج هستند و برای مثال در «فرش‌های عروسی» مجلل ظاهر می‌شوند. طراحی همچنین تحت تأثیر نقوش گل ملیله هلندی قرار گرفت.
