اگر روغن بوقلمون قرمز یعنی روغن کرچک سولفاته که امروزه هنوز در صنایع نساجی و چرم استفاده می شود – اولین شوینده مصنوعی در نظر گرفته می شود، این صنعت در اواسط قرن نوزدهم آغاز شد.
با این حال، اولین صابون ضد لک لیلاک بلژیک برای استفاده عمومی توسط آلمانی ها در دوره جنگ جهانی اول تولید شد تا از چربی های موجود برای اهداف دیگر استفاده شود.
این شوینده ها مواد شیمیایی از نوع آلکیل نفتالین سولفونات با زنجیره کوتاه بودند که از جفت کردن پروپیل یا بوتیل الکل با نفتالین و متعاقب آن سولفوناسیون ساخته می شدند و با نام نکال ظاهر می شدند.
این محصولات فقط شوینده های منصفانه اما عوامل مرطوب کننده خوبی بودند و هنوز هم در مقادیر زیادی برای استفاده در صنعت نساجی تولید می شوند.
در اواخر دهه 1920 و اوایل دهه 30، مولکول های متشکل از الکل های با زنجیره بلند سولفونه شدند و به عنوان نمک های سدیم خنثی شده بدون هیچ افزودنی دیگری به جز سولفات سدیم به عنوان افزایش دهنده فروخته شدند.
در اوایل دهه 30، مولکول های متشکل از آلکیلاریل سولفونات های با زنجیره بلند (با بنزن به عنوان هسته معطر و بخش آلکیل ساخته شده از یک بخش نفت سفید) در بازار ایالات متحده ظاهر شدند. دوباره، اینها به عنوان نمک های سدیم با سولفات های سدیم گسترش یافتند.
هم سولفات های الکل و هم آلکیلاریل سولفونات ها به عنوان مواد پاک کننده فروخته می شدند اما تاثیر قابل توجهی در کل بازار ایجاد نکردند. در پایان جنگ جهانی دوم، آلکیلاریل سولفونات‌ها تقریباً به طور کامل فروش سولفات‌های الکل را برای مصارف محدودی که از آنها به عنوان مواد پاک‌کننده عمومی استفاده می‌شد، غلبه کرده بودند، اما سولفات‌های الکل نفوذ زیادی به حوزه‌های شامپو و مواد شوینده خوب داشتند.
از لحاظ تاریخی، شوینده‌های مصنوعی عمدتاً به عنوان جایگزینی برای صابون مبتنی بر چربی شروع شدند، اما به محصولی پیچیده تبدیل شدند که از بسیاری جهات برتر از صابون بود.
